ماه رمضان از نگاه اجتماعی یک پدیده محسوب می گردد که با توجه به دستور العمل های دینی و احکامی که برای آن تعریف شده است زندگی روزمره انسان ها را نسبت به یازده ماه دیگر سال، متفاوت می کند. رسانه ها نیز خود را موظف می دانند این ماه قمری را متفاوت از ماه های دیگر ببینند و برنامه های خاصی برای آن تعریف می کنند که امری مرسوم و البته مطلوب در بین رسانه های جهان اسلام است و اصل موضوعِ تغییر برنامه های رمضان نسبت به سایر ماه های سال، چالشی را بر نمی انگیزد.

اما چالش اصلی در نوع نگاهی است که رسانه ملی به ماه رمضان دارد و چارچوبی است که این رسانه از این ماه ارائه می دهد و پیرو آن معنایی است که در اذهان عمومی از ماه رمضان می سازد. نگاهی اجمالی به برنامه های رسانه ملی نشانگر یک زمینۀ مشترک برای همه آن ها است و آن مرثیه محور و مصیبت محور بودن برنامه هاست.

پیوندِ خودسازی و تهذیب نفس با اشک و گریه و ترویجِ این فرهنگ که نمی توان با دلی شاد و قلبی مسرور به استقبال ضیافت الهی رفت و حتما باید با حالتی درمانده و شکلی مصیبت زده این مسیر را پیمود، خطایی است که سیاستگزاران برنامه های رسانه ملی به اشتباه چندین سال است آن را می پیمایند.

رسانه ملی به دلیل وصل بودن به منابع گسترشِ مفاهیم دینی(حوزه های علمیه و مراکز دینی بزرگ) هر قدمی را بر می دارد فصل الخطاب مخاطبان عام می شود و به نوعی مسیر حرکت را برای بخش عمده ای از آنان ترسیم می کند و تجربه نه یک بار که بارها ثابت کرده است که آنان با رسانه ملی می خندند و همزمان با رسانه ملی می گریند! و معنایی که رسانه ملی در اذهان آنان از رمضان ترسیم نموده است ماهی پر از اشک و غم و ناله و ندبه است.

در حالی که برای این ماه، عبارت «ضیافت الهی» را بیان کرده اند و اگر برنامه سازان با عمق وجود خود باور داشته باشند که خود و دیگران به یک ضیافت بزرگ دعوت شده اند که صاحب سفره، خالقی عظیم است که کریمانه سفره ضیافت پهن کرده است و به هرکسی بیش از آنچه لیاقت دارد می دهد، آیا با اشک و ندبه و ناله و گریه به این مهمانی می رفتند؟

صورت رمضان را در برابر چشمان مردم، تار و تاریک و پر از حزن و اندوه نشان ندهیم، رمضان صورتی بشاش دارد، مملو از نور است، مملو از برکت است، مملو از مغفرت است، مملو بخشودگی است، رمضان قدر دارد، قدرش را بدانیم و حقش را در همه ابعاد فردی و اجتماعی، حتی چارچوب سازی های رسانه ای ادا کنیم.